Jeszcze do niedawna osoby z niepełnosprawnością umysłową rzadko były widywane z miejscach publicznych, rzadko też podróżowały, nie chodziły do restauracji. Obecnie to się zmienia, częściej widujemy je na ulicach, uczestniczą w uroczystościach rodzinnych organizowanych w restauracjach, niektórzy samodzielnie poruszają się po miastach. Osoby z lekką lub umiarkowaną niepełnosprawnością często mogą pracować zawodowo.
Zachęcamy, by o osobach z niepełnosprawnością intelektualną nie mówić „upośledzeni umysłowo”. Wprawdzie jest to termin nadal używany w nauce: psychologii, medycynie, pedagogice, ale podobnie, jak określenie „niedorozwinięty”, „opóźniony w rozwoju”, ma ugruntowany społecznie negatywny charakter. Określenie „niepełnosprawność intelektualna” jest pozbawione pejoratywnego wydźwięku, a wyraźnie zaznacza co jest dla takich osób utrudnieniem.
Klient z niepełnosprawnością intelektualną jest takim samym klientem, jak każdy inny. Z powodu specyfiki swojej niepełnosprawności często wymaga specjalnego podejścia oraz wsparcia. Warto pamiętać, że niepełnosprawności intelektualnej często towarzyszy niepełnosprawność mowy oraz dość infantylne zachowanie, dlatego obsługując takiego klienta trzeba zadbać, by był traktowany na równi z innymi, bez protekcjonalizmu lub sarkazmu, by był obsłużony kulturalnie, by rozmawiając z nim używać prostego i zrozumiałego języka. Zdecydowanie nie należy zwracać się do dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną per „ty”, nawet, jeśli same przedstawiają się wyłącznie imieniem.
