klient z niepełnosprawnością umysłową

Jeszcze do niedawna osoby z niepełnosprawnością umysłową rzadko były widywane z miejscach publicznych, rzadko też podróżowały, nie chodziły do restauracji. Obecnie to się zmienia, częściej widujemy je na ulicach, uczestniczą w uroczystościach rodzinnych organizowanych w restauracjach, niektórzy samodzielnie poruszają się po miastach. Osoby z lekką lub umiarkowaną niepełnosprawnością często mogą pracować zawodowo.

 Zachęcamy, by o osobach z niepełnosprawnością intelektualną nie mówić „upośledzeni umysłowo”. Wprawdzie jest to termin nadal używany w nauce: psychologii, medycynie, pedagogice, ale podobnie, jak określenie „niedorozwinięty”, „opóźniony w rozwoju”, ma ugruntowany społecznie negatywny charakter. Określenie „niepełnosprawność intelektualna” jest pozbawione pejoratywnego wydźwięku, a wyraźnie zaznacza co jest dla takich osób utrudnieniem.

Klient  z niepełnosprawnością intelektualną jest takim samym klientem, jak każdy inny. Z powodu specyfiki swojej niepełnosprawności często wymaga specjalnego podejścia oraz wsparcia. Warto pamiętać, że niepełnosprawności intelektualnej często towarzyszy niepełnosprawność mowy oraz dość infantylne zachowanie, dlatego obsługując takiego klienta trzeba zadbać, by był traktowany na równi z innymi, bez protekcjonalizmu lub sarkazmu, by był obsłużony kulturalnie, by rozmawiając z nim używać prostego i zrozumiałego języka. Zdecydowanie nie należy zwracać się do dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną per „ty”, nawet, jeśli same przedstawiają się wyłącznie imieniem.

niepełnosprawność mowy c.d.

Wypowiedź lub nawet zadanie prostego pytania może być dużym stresem dla osoby z niepełnosprawnością mowy. Dlatego mając do czynienia z takim klientem trzeba zadbać, by bez presji mógł złożyć zamówienie lub zadać pytanie. Dużym ułatwieniem dla takich osób jest łatwo dostępna informacja  w formie pisemnej (ulotki, broszury itp.) i dobre oznakowanie lokalu. Osoba mająca problemy z mową na większość potencjalnych pytań otrzyma gotową odpowiedź i ewentualnie dopyta tylko o szczegóły lub dodatkowe informacje.

niepełnosprawność mowy

Dzisiaj chcemy zwrócić Państwa uwagę na klientów z niepełnosprawnością mowy. Osoby z niepełnosprawnością mowy np. jąkający się, sepleniący lub niemówiący są takimi samymi klientami  jak pozostałe osoby i  powinniśmy ich traktować na równi z innymi. Osobom takim należy poświęcić więcej czasu, nie spieszyć się i podczas rozmowy  lub składania zamówienia utrzymywać kontakt wzrokowy. Pozwólmy im wypowiedzieć się swobodnie, nie mówmy  za nich, nie dopowiadajmy, by szybciej zakończyć ich wypowiedź. Jeśli nie jesteśmy pewni, możemy poprosić o powtórzenie części, której nie zrozumieliśmy lub zadać pytanie, na które będą mogli odpowiedzieć twierdząco lub zaprzeczając. Podczas rozmowy z osobą z niepełnosprawnością mowy dobrze jest ograniczyć hałas, np. głośną muzykę, ponieważ utrudnia im ona komunikację. A gdy muszą załatwić coś przez telefon, możemy  im zaproponować pomoc.

informuj niewidomego

Codzienna praca, sprawna obsługa klientów wyrabia często w nas - pracownikach restauracji i hoteli -rutynę. Działamy sprawnie, to znaczy szybko, często wiemy o co klient poprosi, z czego będzie zadowolony.  W ciągu lat pracy nabieramy doświadczenia, ale i rutyny zawodowej. A właśnie rutyna jest często przeszkodą w dobrej obsłudze klientów niepełnosprawnych. Działając szybko mamy mniejszą uważność ich na potrzeby, nie skupiamy się na ograniczeniach, na jakie napotykają osoby z niepełnosprawnością.

Pamiętajmy, osoby z dysfunkcją wzroku to bardzo zróżnicowana grupa. I tak, jedni mogą przeczytać menu, ale potkną się o źle ułożony dywan, ponieważ go nie widzą, inni widzą zaledwie kontury lub strumień światła a część osób nie widzi niczego. Dlatego zawsze warto pytać, czy lub jaka pomoc jest potrzebna. Być może  klientowi z dysfunkcją wzroku, który właśnie wszedł do restauracji, w poruszaniu się ułatwi  informacja o ustawieniu stolików, usytuowaniu baru i toalet. Zwracając się do klienta z dysfunkcją wzroku należy się upewnić, czy wie ona, że do niej mówimy, np. dotykając jej ręki.

Osoba niewidoma, lub niedowidząca potrzebuje więcej uwagi podczas obsługi w restauracji. To, co nie wymaga komentarza w przypadku klientów w pełni sprawnych, w przypadku klienta niewidzącego może wymagać  wyjaśnienia. Gdy zmieniamy nakrycie, stawiamy gorący talerz lub stawiamy szklankę z napojem powinniśmy poinformować o tym klienta z dysfunkcja wzroku. Wystarczy powiedzieć: „oto pański sok, jest obok nakrycia, przy zakończeniu noża”, albo „oto pana pizza, proszę uważać, talerz jest gorący”.  Dobrze poinformowany klient z niepełnosprawnością wzroku będzie się czuł bardziej komfortowo i pozwoli to mu uniknąć niepotrzebnych krępujących sytuacji – np. zamieszania przy sprzątaniu stolika z powodu wylanego soku czy kawy.

klient z niepełnosprawnością słuchu c.d.

Dzisiaj powracamy do tematu obsługi osób z niepełnosprawnością słuchu. Tej niepełnosprawności  często towarzyszy niepełnosprawność mowy. Osoby takie często niedosłyszą i mają problem z artykulacją, dlatego też potrzebują więcej czasu na przekazanie swoich pytań, próśb czy też zamówienia. Obsługując klienta z taką niepełnosprawnością należy wykazać nie tylko cierpliwość, ale i chęć zrozumienia. Warto też pamiętać, by mówiąc nie zasłaniać ust.

klient z niepełnosprawnością słuchu

nie każda niepełnosprawność jest widoczna

Gdy prosimy, by ktoś przesunął się i pozwolił nam przejść, oczekujemy, że zareaguje na naszą prośbę. Gdy tego nie robi, odbieramy to jako brak wychowania. Gdy chcemy postawić duży talerz na stole ale nasz gość nie przesuwa rąk, możemy pomyśleć, że robi to specjalnie, żeby nam utrudnić pracę. Gdy gość w restauracji lub hotelu prosi o podanie rzeczy, która jest w zasadzie w zasięgu jego ręki, możemy się czuć nadmiernie wykorzystywani.

Jednak nie oceniajmy krytycznie naszych gości, jeśli nie jesteśmy pewni, czy faktycznie ich intencje są takie, jak zakładamy. Warto się upewnić, czy może osoba, która stoi na środku naszej drogi i nie reaguje na naszą prośbę, po prostu nas nie słyszy, osoba nie reagująca na obecność kelnera może po prostu nie widzieć, a osoba prosząca o rzeczy, które pozornie mogłaby sama zrobić, może mieć z tym problem.

Spotykając osoby z niepełnosprawnością, nie zawsze zauważamy to od razu. Nie każda niepełnosprawność jest widoczna.

restauracja przystosowana dla osób niepełnosprawnych

Urządzając restaurację warto zadbać, jeszcze na etapie remontu, by lokal był dostępny dla osób niepełnosprawnych. Wspominaliśmy już o tym i jesteśmy przekonani, że warto wracać do tematu. Osoby w pełni sprawne często nie zdają sobie sprawy, co ułatwia swobodne poruszanie się osobom niepełnosprawnym. Często zdarza się, że restauracja jest przystosowana architektonicznie dla osób poruszających się na wózkach, jest zrobiony bezprogowy podjazd do drzwi wejściowych, cały lokal jest na jednym poziomie więc wewnątrz, pomiędzy salami klienci niepełnosprawni mogą poruszać się swobodnie. Przejścia pomiędzy stolikami są wystarczająco szerokie. Ale największym mankamentem, jest to, że toaleta znajduje się piętro niżej, co de facto uniemożliwia skorzystanie z niej osobom, które nie są w stanie pokonać takiej bariery jak schody. Aranżując lokal, jeśli istnieje taka możliwość, warto wygospodarować miejsce na toaletę na poziomie restauracji.

planowanie wakacji

Zachęcamy Państwa do zapoznania się z artykułem przygotowanym przez panią Małgorzatę Tokarską, która prowadzi biuro podróży - Accessible Poland Tours – Biuro Podróży Dla Osób Niepełnosprawnych. Możemy zwrócić uwagę, jak powinno wyglądać planowanie i przygotowywanie się do wakacji przez osoby niepełnosprawne.
Zachęcamy do lektury.

Jak zaplanować udane wakacje, jeśli jesteś osobą z dysfunkcją ruchu lub poruszasz się na wózku?

Nie ma powodu, aby osoba niepełno sprawna nie mogła cieszyć się wakacjami na równi z osobą zdrową. Bez względu na to, czy wyjazd będzie miał charakter pobytu, czy będzie bardziej aktywny – może być udanym wyjazdem pod warunkiem, że będzie przygotowany dokładnie. Pamiętajmy, że, będąc osobą z niepełnosprawnością, napotykamy na trochę więcej barier w porównaniu do osób zdrowych. Oczywiście innymi kryteriami będzie kierowała się osoba niewidoma, a zupełnie innych udogodnień będzie szukała osoba

z dysfunkcją ruchu czy poruszająca się na wózku inwalidzkim. Będąc sama osobą niesprawną ruchowo, właśnie do tej grupy osób chciałabym się zwrócić.

RADA 1 Podejmij decyzję, gdzie chcesz jechać?

Na tym etapie starajmy się nie martwić, czy miejsce jest dostosowane. Spójrzmy na to z innego punktu widzenia „Wybieram się w to miejsce, ponieważ zawsze chciałam tam jechać”. Chcę spełnić swoje marzenie. Teraz dopiero sprawdźmy, czy jest to możliwe.

RADA 2 Wybierz zakwaterowanie

Wiele jest obiektów w pełni przyjaznych osobom niepełnosprawnym. Jednak „dostosowanie” nie jest zawsze jednakowo rozumiane przez wszystkich. Zwykle ogranicza się do dostosowanego pokoju i łazienki. Często na miejscu okazuje się, że brak jest dostępu do restauracji (bo są schodki). Dlatego należy się pytać o szczegóły. Czy w hotelu znajduje się winda? Jeżeli nie, prosimy o zakwaterowanie na parterze. Jest to istotne szczególnie w krajach południowych, gdzie kwestia ewentualnej naprawy windy może przedłużać się w nieskończoność. Czy szerokość drzwi jest odpowiednia do przejechania wózkiem? Czy łazienka jest dostosowana i bez problemu wjedziemy pod prysznic? Czy w łazience są uchwyty? W przypadku wyjazdu z biurem podróży nie zapominajmy organizatora poinformować o swoich graniczeniach i wymaganiach. Należy również pytać o teren przylegający do obiektu. Czy będziemy mogli swobodnie się poruszać po okolicy? Przecież nie jedziemy po to, aby cały pobyt siedzieć w ośrodku bądź hotelu. Nie bójmy się prosić

o przesłanie zdjęć ośrodka. Dobrym źródłem informacji będą różnego rodzaju portale z rekomendacjami. Jeżeli rezerwujemy hotel drogą telefoniczną lub mailową, prośmy o przesłanie potwierdzenia rezerwacji z hotelu. Dobrze jest to wydrukować i mieć przy sobie. To będzie nasz dowód, w przypadku gdyby hotel zaprzeczył, że rezerwacja została zrobiona.

RADA 3 Wybierz środek transportu

W Polsce mamy wiele możliwości podróżowania, nadal jednak osoby z niepełnosprawnością nie mogą swobodnienie i komfortowo podróżować wszystkimi środkami. Co mamy do wyboru?

Samochód prywatny

Często wybierany jest samochód prywatny jako najwygodniejszy środek transportu w Polsce.

Pociąg

Polskie Koleje posiadają już w swoich składach na niektórych wyznaczonych trasach wagony, do których osoba na wózku swobodnie wjedzie (specjalna rampa, przedział, toaleta). W większych miastach dostępna jest bezpłatna usługa asystenta, który pomaga osobie niepełnosprawnej dostać się do pociągu w miejscu wyjazdu i przyjazdu. Warto wiedzieć, że serwis ten ma zasięg międzynarodowy i jadąc np. do Wiednia można taką usługę również zamówić z Warszawy za pośrednictwem PKP.

Autokar

Odradzam zdecydowanie samodzielne podróżowanie autokarami. Nadal jest brak dostosowanych autokarów z windą lub rampą. Potrzebna jest pomoc osób trzecich. Jest to bardzo dyskomfortowe i upokarzające dla osoby z  niepełnosprawnością zwłaszcza, kiedy musi być wnoszona i wynoszona do środka autokaru.

Samolot

Okazuje się, że najlepiej dostosowanym środkiem transportu jest samolot. Podczas rezerwacji należy sprawdzić, czy linie lotnicze zapewniają odpowiedni serwis dla osoby niepełnosprawnej. Jak to wygląda w praktyce? Informacje o potrzebie serwisu zgłaszamy w monecie rezerwacji biletu lub 48 h przed lotem. Niektóre linie lotnicze wymagają dostarczenia zaświadczenia od lekarza o braniu leków oraz braku przeciwwskazań do odbycia lotu. Mogą również prosić o dokładne podanie rozmiaru wózka. Zalecam również zrobienie zastrzyku przeciw zakrzepicy (loty powyżej 3 h). Zastrzyk wydawany jest na receptę. Wykonujemy go sami bezpośrednio przed lotem lub zgłaszamy się do punku medycznego dostępnego na każdym lotnisku. Przy wejściu na lotnisko (mówię o Okęciu) znajdują

się specjalne, odpowiednio oznakowane (symbol osoby niepełnosprawnej) punkty. Po naciśnięciu, w przeciągu kilku

minut, zjawia się obsługa serwisu naziemnego, która zajmuje się nami i naszym bagażem. Jeżeli posiadamy wczepione implanty typu zastawka, endoproteza zgłaszamy to przed przejściem przez bramkę wykrywającą metal. Inaczej zaczniemy „dzwonić.” Pomocne będzie zaświadczenie potwierdzające schorzenie. Zawsze radzę prosić o miejsce z przodu samolotu w niedalekiej odległości od łazienki. Na dłuższe loty zalecam zakładanie pieluchy i ograniczenie picia napojów. Obsługa w samolocie nie pomaga w czynnościach fizjologicznych. W nowych modelach samolotów są już łazienki przystosowane. Po odprawie asystent zawozi nas do odpowiedniego wyjścia (gate). Jeżeli nie ma

rękawa, specjalny samochód z windą wiezie nas bezpośrednio do samolotu. Jedziemy jako pierwsi, a wychodzimy z samolotu ostatni. Osoby nieschodzące z wózka przenoszone są na specjalnym wózeczku na siedzenie. Wózek nasz podróżuje w dolnym bagażu i dostajemy go z powrotem po wylądowaniu i wyjściu z samolotu. Pamiętajmy, że serwis ten przysługuje również osobom z ograniczeniami ruchowymi. Usługa jest całkowicie bezpłatna i możliwa do zamówienia we wszystkich liniach na świecie.

RADA 4 Pamiętaj o ubezpieczeniu turystycznym - od kosztów leczenia oraz nieszczęśliwych wypadków

Jest to bardzo ważne w przypadku indywidualnych wyjazdów za granicę. Jeżeli wyjazd jest z biura podróży, podstawowe ubezpieczenie jest wliczone w pakiet. Ubezpieczenie nie obejmuje chorób przewlekłych takich jak choroby serca, padaczka. Ubezpieczyciel nie pokryje w tym wypadku kosztów leczenia. W krajach europejskich i na całym świecie niestety koszty mogą okazać się bardzo wysokie. Wyjeżdżając do krajów tropikalnych warto sprawdzić, jakie obowiązują szczepionki w danym kraju. Zabieramy historię choroby np. wypis ze szpitala. Najlepiej, jeżeli rozpoznanie będzie napisane po łacinie.

RADA 5 Sprawdź adresy wypożyczalni i naprawy sprzętu rehabilitacyjnego.

W przypadku problemów z wózkiem inwalidzkim taki adres będzie bardzo pomocny. W wielu krajach wypożyczalnie oferują wypożyczenie skuterów, podnośników zwykłych wózków. Adresy takie starajmy się zdobyć jeszcze przed wyjazdem. Na miejscu może to być trudne z różnych przyczyn. Nikt może o tym nie wiedzieć lub nie będzie dostępu do internetu. Warto też zabrać podstawowe klucze (do najważniejszych elementów wózka) oraz zapasową dętkę, łatki i pompkę.

RADA 6 Sprawdź dostępność obiektów muzealnych

Od wielu lat trwa proces dostosowania obiektów do potrzeb i możliwości osób z niepełnosprawnością w dużym stopniu pomógł w zniesieniu barier do obiektów muzealnych i innych atrakcji turystycznych. Rampy, windy, dodatkowe wejścia umożliwiają turystom na wózku swobodne zwiedzanie. Zawsze należy szukać symbolu osoby niepełnosprawnej (wózek inwalidzki). Np. zwiedzając Zamek w Edynburgu, po zgłoszeniu usługi w kasach, specjalny samochód zawozi nas na samą górę i zwozi. Usługa jest bezpłatna. Warto wspomnieć, że w obiektach tych znajdują się również często przystosowane toalety.

RADA 7 Sprawdź, czy na leży Ci się zniżka do obiektów muzealnych

W wielu mu ze ach osobom nie pełno sprawnym (w szczególności poruszających się na wózkach inwalidzkich) i jej opiekunom przysługują zniżki lub bezpłatne wejścia (1/1). Zawsze o to pytajmy. Tak jest np. w Muzeum Watykańskim. Należy posiadać przy sobie dokument stwierdzający niepełnosprawność np. orzeczenie inwalidzkie, legitymacje z ZUS. Warto też posiadać ze sobą kartę parkingową.

RADA 8 Różnice obyczajowe

Udając się na wakacje do innych krajów, postarajmy się poczytać o panujących tam zwyczajach. Dotyczy to zwłaszcza krajów o innej kulturze niż europejska. I tak np. w krajach muzułmańskich i buddyjskich osoba na wózku może spotkać się z odmową wjazdu do środka świątyni np. w Bangkoku.

RADA 9 Sprawdź ważność dokumentów

Przed wyjazdem zalecam sprawdzić, czy nasz dowód/paszport jest ważny. Czy potrzebna jest wiza? W krajach takich jak np. Egipt, Turcja, Tunezja, Kuba, Kenia wizy wydawane są na lotnisku. Koszt od 10-50 $ lub euro. W przypadku innych krajów musimy się udać do ambasady danego kraju osobiście. Jeżeli jedziemy na wyjazd zorganizowany, procedury te często wykonuje za nas biuro podróży.

RADA 10 Roaming, elektryczność, pieniądze

Wyjeżdżając za granicę, musimy pamiętać o posiadaniu roamingu – usługa umożliwiająca korzystanie z naszej komórki. Rozmowy telefoniczne, zwłaszcza do krajów poza Europą, kosztują fortunę. Np. 1 minuta w Kenii to wydatek powyżej 10 PLN. Lepiej porozumiewajmy się za pomocą SMS lub kupmy kartę do budki telefonicznej. Wszystko warto sprawdzić u operatora, u którego mamy wykupioną usługę. Pamiętajmy o niekorzystaniu z internetu bezprzewodowego opłaconego w kraju. Od granicy płacimy wg innej taryfy, co w przypadku odległych krajów może okazać się nie małą sumą.

Elektryczność

W niektórych krajach napięcie elektryczności jest inne. Dlatego warto zaopatrzyć się w specjalny przełącznik (adapter), dostępny w sklepie elektrycznym.

Pieniądze

W większości krajów europejskich walutą jest euro. Poszczególne kraje pozaeuropejskie posiadają swoją własną walutę. Mając dolary/euro/funty, możemy je bez problemu wymienić na walutę miejscową. Również możemy płacić kartą. Odradzam w krajach afrykańskich. Pieniądze możemy również pobrać z bankomatu, uprzednio sprawdzając stawki prowizyjne. I tak np. w Turcji prowizja za każde pobranie to kwota ok. 80 PLN.

RADA 11 Lekarstwa środki opatrunkowe, higieniczne

Jeżeli używamy lekarstwa, środki opatrunkowe, higieniczne bądź możemy potencjalnie ich potrzebować, to najlepiej zabrać ze sobą w ilościach chociaż minimalnych. Może się okazać, że na miejscu są inne, których nie znamy. Zwłaszcza lekarstwa wypisywane na receptę. Dobrze jest też kupić specjalną poduszkę pod szyję w kształcie „rogala”, która jest przydatna przy dłuższej jeździe. Mam nadzieję, że przedstawione rady pomogą Państwu

w organizacji wyjazdu i pozwolą uniknąć niepotrzebnych kłopotów.

Życzę miłego pobytu.

opracowała:

Małgorzata Tokarska

Accessible Poland Tours – Biuro Podróży Dla Osób Niepełnosprawnych

http://www.accessibletour.pl/

bariery architektoniczne

Klienci niepełnosprawni napotykają w naszym kraju na wiele przeszkód w  dostępie do usług w hotelach i restauracjach. Wprawdzie polskie prawo budowlane nakazuje dostosowanie obiektów  użyteczności publicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych, ale koncentruje się głównie na potrzebach osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Jednak te minimalne wymogi określone w przepisach na ogół nie zwiększają dostępności osobom z innymi niepełnosprawnościami - wzroku, mowy, słuchu czy z niepełnosprawnością intelektualną. Z kolei osoby poruszające się na wózkach często zwracają uwagę, że mają kłopoty ze swobodnym poruszaniem się nawet w hotelach i restauracjach, które są dostosowane dla osób niepełnosprawnych.

Co najbardziej utrudnia im swobodne poruszanie się? Ciężkie drzwi do toalet i pokoi hotelowych, których często nie dają rady samodzielnie otworzyć. Umywalki i toalety umocowane za wysoko. Liczne progi, które są trudne do pokonania.

Udogodnienia architektoniczne, które mają umożliwiać osobom niepełnosprawnym swobodne poruszanie, są kosztowne. Dlatego zachęcamy, by planując takie zmiany konsultować się z organizacjami działającymi na rzecz osób niepełnosprawnych. Pozwoli to unikać błędów, które są trudne i kosztowne do usunięcia.

Warto dodać, że dostosowywanie lokali do potrzeb osób niepełnosprawnych nie musi wiązać się z wysokimi kosztami. Wiele sprzętów można wypożyczać.

o pomaganiu

Wspominaliśmy już o pomaganiu osobom niepełnosprawnym, dzisiaj chcemy poruszyć dodatkowe aspekty.

Pamiętamy, jeśli chcemy pomóc osobie niepełnosprawnej zawsze pytamy czy i jak pomóc. Jest to szczególnie ważne w przypadku osób poruszających się o kulach lub na wózkach. Niewłaściwa pomoc może zagrażać ich bezpieczeństwu.

Niezapowiedziana pomoc osobie poruszającej się o kulach, może być niebezpieczna – osoba ta może stracić równowagę i przewrócić się. Pomagając osobie poruszającej się na wózku, powinniśmy się upewnić, za jakie części możemy ponieść wózek – źle uchwycony, może się złożyć. Udzielając niewłaściwej pomocy możemy też wymuszać ruch, którego tej osobie nie wolno robić.  Więc zanim pomożemy ustalmy, co będziemy robić, w którym miejscu będziemy trzymać osobę lub jej sprzęt.

Osoby poruszające się na wózkach zwracają uwagę na często powtarzające się błędy. Udzielając pomocy często zachowujemy się, jakbyśmy nie widzieli osoby niepełnosprawnej, traktujemy je bezosobowo, nie nawiązujemy z nią kontaktu, nie pytamy jak możemy pomóc.

Podczas szkoleń, które prowadzimy dla firm z branży hotelarsko-gastronomicznej zachęcamy uczestników, by „doświadczyły” różnych sytuacji i zaobserwowały, jak niektóre sytuacje wyglądają z pozycji osoby niepełnosprawnej. Proszę sobie wyobrazić – to prośba do osób w pełni  sprawnych – że siedzicie na wózku, przed restauracją, do której nie możecie się dostać samodzielnie. To oczywiste, że potrzebujecie pomocy. To oczywiste, że sami nie pokonacie bariery architektonicznej. I w tym momencie podchodzą dwie osoby, bez pytania, bez przywitania i jakiegokolwiek pytania chwytają wasz wózek i wnoszą do środka. Jak się czujecie? Błąd pomagających jest oczywisty. Miło, że są chętni do pomocy, ale wystarczy, by się  przywitali, zapytali  jak mogą pomóc, za jaką część mogą trzymać wózek.  Proste?

Zachęcamy do otwartości i przyjaznej rozmowy z osobą niepełnosprawną – szczególnie gdy chcemy udzielić jej pomocy.

Nowy Rok

Po krótkiej przerwie świątecznej powracamy do blogowania. Mamy nadzieję, że Nowy Rok przyniesie wiele pozytywnych zmian w jakości obsługi osób niepełnosprawnych w polskich hotelach i restauracjach. I tego właśnie życzymy zarówno klientom, jak i pracownikom hoteli i restauracji.

Zespół ACAD